Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν

Ερώτηση κρίσεως: Σε ποια κατηγορία ανήκουν εκείνοι που από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 γράφουν (και λένε) πως, αν η χώρα συνεχίσει να λειτουργεί με τον τρόπο που της επέβαλλαν οι ηθοποιοί της επιθεώρησης που την κυβερνούσαν/κυβερνούν, θα έλθει μια μέρα που θα το πληρώσει σε χρήμα ή και σε αίμα; Δεν ξέρω για άλλους, αλλά οι αναγνώστες γνωρίζουν ότι οι «ευλογημένοι» υπηρέτες του συστήματος, με πρώτους τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους, με χαρακτήριζαν «γκρινιάρη», «απαισιόδοξο», «μίζερο», «άτομο που επαναλαμβάνεται», λέει, «δε βλέπει το μεγαλείο της ισχυρής Ελλάδας», «υποφέρει από εθνικιστικά σύνδρομα» και άλλα εξίσου γελοία. Το ερώτημα που έθεταν ήταν «από πού βγάζω αυτό το συμπέρασμα;», κι εγώ αράδιαζα μια σειρά από φαινόμενα που οι πολιτικοί, κοινωνικοί και οικονομικοί δείκτες πρόβαλλαν σαν εικόνες από ισχυρούς προβολείς σε τεράστιες «οθόνες» - για όσους ήθελαν να τις δουν. Όλα σε αυτήν την απόλυτα εξευτελισμένη περίοδο, από τη σχέση «μερσεντέ» ανά κάτοικο μέχρι σπασμένα πιάτα ανά σκυλάδικο και από playroom ανά πιλοτή μέχρι Κοχίμπα ανά Καγιέν, έδειχναν τις άγονες εκτάσεις της γης των Μνημονίων. Δεν είναι δυνατόν, έγραφα στα «Εν Λευκώ» των παλαιών 4Τ, σε μια χώρα που δεν παράγει ούτε λάστιχα αυτοκινήτων να υπάρχουν περισσότερες «μερσεντέ» πάλι ανά υπήκοο απ’ ό,τι στη Γερμανία! «Τι είναι αυτά που γράφεις», έλεγαν, «δεν καταλαβαίνεις ότι έτσι πυροβολείς τα πόδια σου;».
Σήμερα, 30 χρόνια μετά, με λύπη αλλά και με μια άγρια χαρά παρακολουθώ την κατάρρευση ενός μοντέλου που χαρακτηρίστηκε με διάφορα ηχηρά ονόματα από τις καρικατούρες που προσποιήθηκαν ότι την κυβερνούσαν και -ακόμα περισσότερο σήμερα- την κυβερνούν. Από την περίφημη ρήση του «εθνάρχη» Ανήκωμεν εις την Δύσιν, την Εκσυγχρονισμένη και Ισχυρή Ελλάδα του Σημίτη και την Επανίδρυση του Κωστάκη μέχρι την Ελλάδα του Μνημονίου του Γιωργάκη και αυτήν του Λούκα Παπαντάιμος και των 48 υπουργών και υφυπουργών αλλά και άλλες, ενδιάμεσες «Ελλάδες», τους «τίτλους» των οποίων δε θυμάμαι πια.
Παρακολουθώντας την ανικανότητα των εθνοσωτήρων να διαχειριστούν δύο γαϊδάρων άχυρα (επειδή οι ίδιοι δεν είχαν εργαστεί ούτε μία ώρα στη ζωή τους ή επειδή αυτές ήταν οι εντολές που είχαν λάβει, με το δεύτερο να υπερισχύει), έγραφα αστειευόμενος πως ο μόνος τρόπος για να σωθεί η Ελλάδα είναι Πρωθυπουργός να αναλάβει ο... Ιησούς Χριστός, τα βασικά υπουργεία οι 12 Απόστολοι και την κρατική «μηχανή» 750.000 Χερουβείμ και Σεραφείμ! Παρά τη... σοβαρότητα της πρότασης και τις άριστες προοπτικές που ανοίγονταν με τις ΜΚΟ που ιδρύουν οι Πρωθυπουργοί, οι συγγενείς και τα κολλητήρια τους, όπως i4u&u4me, indigestion, unigestion, GreenTank, BlueSky, i4sense, Ανέμη, το Δάχτυλο του Ποδιού κ.ά., οι οποίες υπόσχονται μεγάλες δουλειές σε Αστακούς, Αισωπούς, Αναβύσσους και έσοδα εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ από τη διοργάνωση συνεδρίων για την πράσινη ανάπτυξη, τις αναπλάσεις περιοχών, τις αγορές CDS και λοιπές δραστηριότητες, ο Ιησούς δεν... τσίμπησε, και ιδού το αποτέλεσμα. Το 2011 μας προέκυψε μια κυβέρνηση Ειδικού Σκοπού (και Αναγκών), στην οποία ο Πρωθυπουργός είναι ένας alien που ήλθε από τον πλανήτη Zora και -το χειρότερο- είναι «νεκρός» και δεν το έχει καταλάβει! Οι άλλοι δύο είναι ένα άτομο που λείπει συχνά από το σπίτι για (πράσινες) δουλειές στη Ζανζιβάρη και στην Μπουρκίνα Φάσο, στην Κόστα Ρίκα, διά να μην αναφερθώ εις το Λονδίνο και παρεξηγηθώ, και ένα άλλο που το μοναδικό του προσόν είναι ότι έχει αποφοιτήσει από το Κολλέγιο! Ένας τέταρτος, ο οποίος είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανίδρυση, έχει χαθεί στο απέραντο γαλάζιο, προφανώς επειδή κάποιοι τον διέταξαν να καθίσει στ’ αυγά του.
Να, όμως, που αυτοί που πληρώνουν την κρίση δεν είναι οι υιοί και οι θυγατέρες των πολιτικών δυναστειών, αλλά ο απλός λαός. Αυτός βλέπει μισθούς και συντάξεις να μειώνονται, επιχειρήσεις και καταστήματα να κλείνουν, μέλη της οικογένειας να μένουν άνεργα. Σωστό, αλλά, αν και πιστεύω πως το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι, λαός δεν είναι ο εργολάβος οικοδομών και ο υδραυλικός που παρκάρει τη «μερσεντέ 200 κομπρέσορ» στη χασαποταβέρνα και στο σκυλάδικο ή κάνω λάθος; Λαός δεν είναι ο σκατόφατσας που «ξεφαντώνει» σπάζοντας πιάτα στα «μπουζούκια»; Που παίρνει διακοποδάνεια; Είναι, όμως δε φταίει 100%. Ένα 70% ναι, αλλά όχι 100%. Για το 30% φταίει το ανδρείκελο που έδινε/δίνει το παράδειγμα. Ο υπουργός που «ξεφάντωνε» στην ονομαστική του εορτή με τα κομματόσκυλα να του δίνουν «ρυθμό» χτυπώντας -γονατιστά- παλαμάκια. Οι γελοίοι που λιάζονταν στην Ψαρού με ψαθάκι και ρέιμπαν. Το άλλο με τα μάτια τα γλαρά, που μες στην καλή χαρά περπατούσε στα γραφικά σοκάκια του «νησιού των ανέμων»; Όλος αυτός ο κομματικός, πολιτικός, επιχειρηματικός και κοινωνικός εσμός που ζούσε το (φαύλο) όνειρό του χορεύοντας τσιφτετέλι στο γεμάτο πληγές σώμα της χώρας; Δυστυχώς λαός είναι κι αυτός. Όσοι, λοιπόν, γράφαμε ότι αυτά τα ρεζιλίκια θα γονατίσουν την Ελλάδα, ώστε ο κάθε νταβατζής να μπορεί να της κάνει εύκολα την Πράξη, είμαστε μίζεροι και κινδυνολόγοι. Τώρα που το πήδημα συντελείται σε εθνική και ευρωπαϊκή θέα, τι είμαστε; Μάντεις ή δημοσιογράφοι που έκαναν καλά τη δουλειά τους, μελετώντας τους οιωνούς και διαβάζοντας πέρα και πίσω από τις γραμμές;
Τη στιγμή που (ξανα)γράφω αυτές τις αράδες ακούω ότι οι συζητήσεις για το κούρεμα του χρέους πάνε καλά. Αλήθεια, ρε; Πόσο καλά είναι το «καλά»; Και μετά τι, ρε αλήτες; Θα βρεθεί πετρέλαιο στο Οικόπεδο 12, φυσικό αέριο στην Αλάνα 13 και χρυσός στα ορυχεία της Τράπεζας της Ελλάδας; Και όταν γίνουν όλα αυτά, η κυβέρνηση Ειδικών Αναγκών θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα της εργασιακής εφεδρείας, που ναι μεν το επιβάλατε, αλλά δε σας βγήκε, και τώρα σκέπτεστε να βάλετε χέρι στα επικουρικά ταμεία, αλλά σας την έπεσαν οι υπήκοοι καταθέτοντας 250.000 πινακίδες «γιωταχί», με αποτέλεσμα το «Κράτος» να απολέσει σημαντικά έσοδα, τα οποία θα αναπληρώσετε με την απελευθέρωση των εταιρειών δικηγόρων, που θα εισπράττουν τα χρωστούμενα και θα παίρνουν ένα 5%, όπως οι bounty hunters της άγριας Δύσης;
Και η ανάπτυξη πότε θα έλθει και ποια θα είναι, τώρα που μαμήσατε ΟΛΕΣ τις βιομηχανίες, γονατίσατε ΟΛΕΣ τις βιοτεχνίες και σοδομίσατε όλες τις μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις με τα «μέτρα» που λάβατε, ας πούμε, από το ’75 και δώθε;
«Ελάτε τώρα» έλεγε ένας οικονομικός δολοφόνος. «Αυτοί είναι οι κύκλοι του καπιταλισμού». «Ελάτε εσείς» απαντούσα, με την ευγένεια που με διακρίνει όταν απευθύνομαι σε κατσαρίδες. «Αυτή είναι η αρχή της μητέρας όλων των κρίσεων, το τέλος του παλαιού κόσμου και η αρχή ενός νέου, που ελάχιστοι γνωρίζουν πού θα οδηγήσει». Και να ήταν μόνο τα σχόλια των αγράμματων. Δε θα με πείραζε. Από σκουπίδια γεννήθηκαν, στη χωματερή θα καταλήξουν.
Πιο πάνω είπα πως αισθάνομαι μια άγρια χαρά όταν βλέπω το Σύστημα να καταρρέει. Οφείλω, όμως, να διευκρινίσω ποιο από όλα του τα τμήματα. Κραυγάζω από χαρά όταν βλέπω τα «ενοικιάζεται»/«πωλείται» στα «καλά» μαγαζιά που πουλούσαν «επώνυμα» σκουπίδια σε τιμές που θα επέτρεπαν σε μια οικογένεια να ζήσει καλά ένα χρόνο. Στα «σικ» εστιατόρια, στα νυχτερινά κέντρα που τραγουδούσαν κάθε λογής σκυλιά. Στα μπαρ των Parasite Beaches, που ψώνισαν και ψωνίζονταν κάθε λογής bitches και βίζιτες. Χαίρομαι που έκλεισαν οι αντιπροσωπείες «πολυτελών αυτοκινήτων» και που από τους δρόμους εξαφανίστηκαν τα θηριώδη Hummer των καλόπαιδων που πρώτα σκότωναν και μετά ρωτούσαν από τι πέθανε το θύμα τους. Από την άλλη πλευρά, λυπάμαι για τους χαμένους αγώνες και τις ευκαιρίες για τη χώρα. Για τους νέους που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν, τις εκατοντάδες ώρες που ξόδεψα φιλώντας «κατουρημένες ποδιές» για να πείσω κάποιον μαλ@κα για την ανάγκη να γίνει το ένα ή το άλλο πράγμα. Τώρα πια είναι αργά. Κανένα κούρεμα, καμία εκτύπωση πληθωριστικού χρήματος, καμία -παραληρηματική- δήλωση του ηγεμόνα για τις «θυσίες του ελληνικού λαού» δεν πρόκειται να σώσει την Ελλάδα από τη Νέα Κατοχή.
Ύστερα από 37 χρόνια ανάπτυξης με δανεικά κι αγύριστα, μετά την παραίσθηση των Ολυμπιακών Αγώνων και πολιτικές πρωτοβουλίες η οργάνωση και η εκτέλεση των οποίων θύμιζαν κωμωδίες του βωβού κινηματογράφου, η χώρα γονάτισε. Εκτός από τα κομματόσκυλα, στο γεμάτο πληγές σώμα της αφόδευσε η πιο ξεφτιλισμένη κοινωνική τάξη της ΕΕ: αυτή του τραχανοπλαγιάδικου lifestyle. Οι οθόνες της τηλεόρασης και οι σελίδες των εντύπων της κλειδαρότρυπας έδωσαν τον τόνο. Τα υποπροϊόντα του εκπαιδευτικού συστήματος «την άκουσαν» μοντέλες και face controllers και τα πρότυπα εμφανίστηκαν στις οθόνες της τηλεόρασης, στους δρόμους, στα πάντα. Γέμισε ο τόπος ξανθιές (με μαύρες ρίζες), πλημμύρισαν οι οθόνες από γυναικείο κρέας και από ανδρόγυνα σε κατάσταση μανιακής ευτυχίας. Για 37 χρόνια, κάτω από την επίβλεψη των 5,5 της μεταπολίτευσης, η Δημοκρατία μετατράπηκε σε καρικατούρα του εαυτού της, καθώς στρατοί γαλαζοπράσινων «αγωνιστών», κολεγιόπαιδων και -σε χαριτωμένες περιπτώσεις- pink υπουργών, γραμματέων και συμβούλων κατέλαβαν το κράτος, μετατρέποντάς το σε ένα μεταμοντέρνο οίκο ανοχής. Οι δημόσιες υπηρεσίες γέμισαν σακάκια. Ένα που φορούσε ο βολεμένος κι ένα στην κρεμάστρα για το «μόλις βγήκε, θα επιστρέψει, το σακάκι του είναι εδώ». Από την άλλη, τριάντα, σαράντα οικογένειες κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών πήραν «όλο το χαρτί». Οι δρόμοι πλημμύρισαν μπέμπες και τζιπούρες και κοσμικά αιδοία με M3, M4, M5 και το λουρί της μάνας. 37 χρόνια απόλυτης ξεφτίλας, που επιβλήθηκε από τους σωτήρες που, δυστυχώς, επέλεξε ο λαός. Όμως αυτοί έδωσαν το παράδειγμα, τον τόνο, τις κατευθύνσεις. Αυτοί επέλεξαν στρατηγούς, συνταγματάρχες και λοχαγούς. Αυτοί διακόρευσαν, εξαγόρασαν, έμαθαν το λαό να συμπεριφέρεται ως κατακτητής στην ίδια του τη χώρα._ Κ. Κ.